JA – słowo służące określeniu świadomości własnej osobowości, swoich procesów myślenia, jak i poznawczych ścieżek.
Wczuj się jednak w jego głębię, zamiast tylko nazywać znaczenie, zanim przeczytasz poniższy tekst.
Czuję jak to słowo potrafi dźwięczeć we mnie wypełniając każdą dostępną mi przestrzeń; nie całą przestrzeń, ale tę przeze mnie oswojoną. Ten wibrujący ton mojego istnienia pozbawiony jest jednolitej tożsamości, zawiera w sobie wszystko, co znam i nic, z czego powstaję.
Czym jest to JA? ta przestrzeń którą jest i w której się jednocześnie zawiera?
Pytanie podejmowane od zawsze, od momentu, w którym można je było postawić. Sama możliwość jego zadania upewnia o rozdźwięku pomiędzy trwaniem, a zmianą i pomiędzy nimi istnieniem – ruchem samym w sobie, a zmysłem obserwacyjnym. Myśliciele głowią się nad jego dookreśleniem, a mi wydaje się, że odpowiedź może być najprostsza.
W powyższym pytaniu naturalnie występuje podział, wydziela się więc pytająca świadomość, a odpowiedź na nie jest jedna i prosta, zamknięta i jednocześnie otwarta na rozwój – budująca samoświadomość.
Ja jestem. Ja istnieję. Ja jestem istnieniem. Ja jestem zmianą. Ja jestem działaniem.
Wszelkie dywagacje na temat tożsamości wprowadzać mogą jedynie dalsze podziały na iluzje, przekonania, rozwarstwienia, zmiany. Powyższa odpowiedź, silne i pewne stwierdzenie, zawiera w sobie pełnię. Jest mantrą.
Pełnię w nicości, bo jeśli Ja istnieję to nic więcej istnieć nie potrzebuje, nie musi, nie wymaga, bo istnienie jest wszystkim.
Przez tę chwilę w ciszy znajduję się sam ze sobą. Ogromną, nieskończoną mocą, siłą, niesamowitymi pokładami wszelkich energii istnienia.
Ja jestem, bo tak wybrałem.
Ja jestem.