DUMA – poczucie niewzruszonego fundamentu, który przejawia się w działaniu. Wewnętrzne wypełnienie mocą – skoro ja jestem tym kim jestem, mam określoną tożsamość, naturalnym jest, że jestem z tego dumny – i działam zatem w poczuciu sprawczości płynącym z pragnienia przejawienia mojej autentyczności.
Duma jest powiązana z fundamentem, określoną przestrzenią, z której czerpiemy moc do działania. To może być naród, religia, ojcowizna – miejsce do którego czujemy się przynależni, społeczność której czujemy się częścią. Może to być również dom – z rozmysłem wykreowana przestrzeń, sprzyjająca odpoczynkowi, regeneracji, byciu w bliskości i zaufaniu.
Na głębokim poziomie duma jest zatem powiązania z naszą indywidualną tożsamością. Będzie wzrastała razem z doświadczeniem poznawania siebie.
Na płytkim czujemy się dumni z czegoś lub z kogoś. Z dumą nosimy przejawy tego, że ktoś nas docenił (medale) uzupełniając nasze poczucie wartości. Czasem jesteśmy dumni z tego, że znajdujemy się pod czyimś protektoratem – z dumą nosimy “koronę”, którą ktoś nas naznaczył, przekazując insygnia władzy (może to być również stanowisko, czy tytuł naukowy). Takie postrzeganie jest jednak powiązane z oddaniem swojego indywidualnego poczucia sprawczości. Zrezygnowaniem z własnych potrzeb i głębokich pragnień na rzecz wykonawstwa czyjejś myśli i woli.
Duma w sposób głęboki przejawia się w naturze. Tam jest naturalnym przejawem spójności – tym kim czuję się wewnątrz, tym promienieję na zewnątrz.
Weź zatem głęboki oddech i wyobraź sobie zamkniętą wokół siebie przestrzeń – może to być sfera. Wypełnił ją sobą po brzegi. Napełnij się sobą – wypełnij również swoje wnętrze. Poczuj moc i siłę płynącą z tego kim jesteś, jaki jesteś. Płynącą z tego, że po prostu jesteś.
Jak się czujesz? Co z tego miejsca pragniesz zrobić? Jak będziesz się zachowywał realizując to pragnienie?