TOŻSAMOŚĆ – to wizja siebie biorąca się z odrębnej indywidualności. Jest wyjątkowym wzorem zależnym od wiedzy, kultury, tradycji, a nade wszystko specyfiki doświadczeń.
Wczuj się w siebie, odczuj swoją pełnię, weź w nią głęboki oddech i zadaj pytanie: kim jestem?
To, co mogę nazwać, oswoić staje się cząstką mnie. Doświadczenie wzrasta we mnie, buduje mnie, tworzy obraz, który oglądam swoją świadomością. Mogę uznać to za część siebie, albo stwierdzić, że to do mnie nie należy. W obu przypadkach staje się to częścią mojej tożsamości.
Tak samo jak światłocień, również i dookreślanie siebie składa się z niezliczonych przełamań tego czego pragnę i odrzucam. Dualizm, rozwarstwienie, odmienność, określenia, oceny, nazwy…
…a pośród tego całego zgiełku ukrywa się niewprawnie potrzeba ciszy, zawsze jest obecna i chętna, jednak często interpretujemy ją jako brak, uznajemy jako wołanie o energię i przykrywamy pierwszym lepszym − uciekamy w ten sposób od siebie.
Cisza wynikająca z akceptacji siebie potrafi zaskoczyć. Przestrzeń ofiarowuje wszystko, a cisza pozwala temu zaistnieć bez wysiłku.
Pozwolenie sobie na odkrycie samego siebie jest formą łaski jaką tylko my sami możemy obdarzyć samych siebie. W tym balu masek − codzienności teatru życia z lekkością i radością możemy być wszystkim i niczym, każdym i sobą. Raz jednym, raz drugim, bo zawsze sobą pozostajemy. Ograniczani tylko przez Ja, w którym zawiera się wszystko, czym jesteśmy.
Pozwalam sobie na bycie sobą. Wówczas czuję, że jestem wszystkim.