Moralność – głębia zrozumienia tego, co powinno się w danej sytuacji uczynić, a co nie wymaga naszego działania. Wzbogacamy ją korzystając zarówno z empatii i wrażliwości – zmysłów poznania świata, jak i rozsądku, który pozwala nam ocenić skutki przedsięwziętych kroków – na ile spełniają nasze pierwotne założenia, a na ile wymagają modyfikacji nie sprawdziwszy się w praktycznym działaniu.
Sumienie będzie tu bardziej rozpowszechnioną, umysłową wersją moralności – przyswojonym mentalnym wzorem zachowania przystosowanym do określonych mechanizmów społecznych. Podobnie normy i prawa będą jej wyjałowionymi, acz społecznie uzasadnionymi wersjami.
Głęboka moralność jest jednak poczuciem pochodzącym z wnętrza, nie można się jej nauczyć, nauczyć kogoś, nabyć, przyswoić. To przestrzeń, z której w trakcie działania wydobywamy swoje indywidualne zasady; przejawiamy siebie samego w rzeczywistości na styku naszego JA z rzeczywistością relacji. Współgra z pragnieniem, aby moje działania w społeczeństwie uwzględniały każdą ze stron, na którą mogą mieć, mają i będą miały wpływ. To zatem działanie wynikające z empatii i współodczucia – głębi zrozumienia czym jest społeczeństwo, czym środowisko, czym jest życie i w najszerszym ujęciu czym jest świadomość w istnieniu oraz w jaki sposób ja chcę w nim zaistnieć; w jaki sposób zgadzam się być jego częścią a w jakiej części skłaniam się ku własnej indywidualności.
Zatem pełna, suwerenna indywidualność przejawiając się w morzu relacji uczy się kooegzystencji z innymi. Moralność, jaką wytwarza jest jej indywidualnym wzorem zachowań, i to w niej dobro, łagodność i troska o siebie ujawnia się w postaci dobra, łagodności i troski o innych.
Jak zatem moralność objawia się w Twoim działaniu? Czy mimo konfliktów z normami społecznymi wybierasz swoją prawdę?